Carthage in Flames: A Journey to the Heart of a Collapsing Civilization

Carthage in Flames tells the story of the final Punic War, the last great conflict between the mighty Roman Republic and the city of Carthage. Written by Emilio Salgari, the book centres on the siege and eventual destruction of Carthage by the Roman army under the command of Scipio Aemilianus.

In this gripping tale, Salgari vividly portrays the Carthaginians’ desperate fight to defend their city against the overwhelming might of Rome. Rich in historical detail and dramatic storytelling, the book captures the brutality and chaos of ancient warfare while exploring themes of courage, honour, and sacrifice.

The opening chapter, The Man-Eating God, delves into the grim and intimate worship of the fearsome god Baal-Moloch, a deity who demands human sacrifices. Under cover of darkness, the desperate Carthaginians lead their mercenary soldiers to the temple of their terrifying gods, offering dreadful sacrifices in a bid to gain divine favour in their dire struggle against Rome.

Readers are led through the opulent yet blood-soaked streets of ancient Carthage, where the clash of weapons and the murmurs of priests fill the air beneath a blood-red sky. Vivid scenes of battle, sacrifice, and human ambition emerge from the pages, capturing the essence of the Mediterranean's great cities in their final days.

Carthage in Flames is more than a tale of military conflict; it is a profound exploration of the collective psychology of a city on the brink of collapse. Emilio Salgari, with his deep understanding of both history and human nature, presents Carthage not merely as a backdrop but as a living entity, whose people struggle not only against their fate but against each other.

To read Carthage in Flames is to embark on a profound journey into the heart of ancient history and to experience life and death in a time of great upheaval. This book not only nourishes the mind but also stirs the soul, urging readers to reflect on life’s deepest questions. Rich in both scholarship and humanity, it is a work that will captivate and resonate with readers for generations to come.

Carthago in Flammis

Emilio Salgari

ANTHROPOPHAGUS DEUS

— Ad mortem Romanam!

— Viscera eius super pectus Molochi ardeant!

— Ille nos agnoscat gratiamque ferat ac vires novas det!

— Ad mortem! Ad mortem! Hostium victimas Moloch poscit!

Clamor immensus, e triginta milibus vel quadraginta milibus pectorum eruptus, qui velut mugitus magnae aestus molis moenia subvertentis videbatur, per aliquot momenta illas voces singulares obtegebat.

— Ad mortem! Cum nostris liberis!

Nox descenderat, sed videbatur super Carthaginem, opulentam coloniam Phoeniciam, quae ferociter ac fortiter cum potenti Roma pro dominatione mundi veteris certabat, milia parvorum lumina coruscare. Per immensam viam Chamoni, quae urbem in duas partes dividebat, litus miris palmis umbriferis viis ornatum, immensa turba populi ad templum terribili deo Baali-Molochi, ignem maleficum repraesentanti, vis diu deorum acerba, quae messes incendit et solis ardorem, qui campos sterilizat, descendebat. Ad eum placandum, antiqui Phoenices et Carthaginienses inter ardentis eius brachias aut in monstruosum antrum eius pectoris suos carissimos liberos offerebant, ut ibi vivi consumerentur.

Milia et milia mercatorum, nautarum, bellatorum, fabrorum, figulorum, effigiatarum armorumque fabricatorum, Numidarum, Mauritanorum, Aethiopum mercenariorum et nautarum Tyriorum Aradorumque densis agminibus e necropoli descendebant, ferentes infinitum numerum ferratarum hastarum, in quibus globi bombicis materiis resinosis impregnati flammas emittebant.

Turbati inter ingentes elephantos, qui in tergo turres ligneas plenas arcuariorum gestabant; inter camelorum, asinorum agmina, inter belli curros catapultis superpositis, in immenso strepitu magnorum utrium a gigantibus Aethiopibus furiose percussorum, inter scheminith octo chordarum, kinnor decem chordarum, et nebol quindecim chordarum. Inter milia et milia hominum, vero furore capti, sacerdotes Baal-Samin, dei spatiorum caelestium; Baal-Peor, dei montium sacrorum; Baal-Zebaub, dei corruptionis; Astartes, aeternae amoris deae, magna voluptuaria quam Asia, antiqua colonorum Carthaginensium patria, a vetustissimis temporibus coluerat et quae postea, sua omnipotenti gratia, super Graeciam et Romam sub Veneris nomine dominatura erat; Tanit, quae apud Carthaginenses solem repraesentabat; et Melkarth, cuius labores, multo praeclariores illis Herculis, Phoenicium ingenii vires incarnabant, cui magnae inventiones, ab alphabeti creatione ad navigationem inventionem, attributae erant, laboriose viam faciebant.

Omnes sollemniarum caerimoniis vestibus induti erant: sacerdotes Khamonis opulentas stolas laneas fulvae coloris, Assyrio more latis amplisque plicis ornatas, gerebant, et ingentes mitras argenteas in capite habebant; sacerdotes Eschmuni magnos pallios lineos cum latissimis collariis albis; sacerdotes Melkarthi tunicas violacei coloris graves, quae ad innumerabilium luminarium claritatem valde eminebant; sacerdotes Abbaddiridis longas zimarras angustas, maris colore, parvis stellis conspersas, quae nihil aliud quam octavum Cabirum, ultimum a Carthaginiensibus agnitum planetam, repraesentabant, et stella Polaris, illorum Eschmuni devoti, instinctu fanaticoque sed rationabili nautarum cultu ferebantur, quia mysteriosa stella septentrionalis sola eos in illis remotis temporibus per Mediterraneum, Atlanticum et fortasse etiam longius, in Atlantidem mysticum et fortasse etiam in remotas Americas ducebat.

Post hanc sacerdotum turbam, sub purpureis tentoriis, illa celebri purpura, quam soli Phoenices et eorum coloni sciebant fabricare tingereque et quae per saecula vestes manteosque divitum ornabat ditabatque, imperii potestatisque symbolo facta, cum nemo arcana eius eruere posset, minores dei in aureis lecticis ferebantur. Ecce Baal, qui nihil aliud quam Bel Chaldaeus erat, qui sub Graecis Iovis factus est; ecce Melkir, leonum domatorum in Mesopotamia deorum filius, qui Hercules prototypus fuit; Adonis, pulcher adulescens, veris deus; Tammuz, deus praedilectus, quem Istar usque ad profundas fumantesque inferni voragines quaesivit et qui nomen in Graeca mythologia ne mutavit quidem; Pataecus, qui puerum ingentem repraesentabat; et tandem, in immenso curru, qui pro rotis cylindros ligni cedrini habebat, terribilis insatiabilisque deus Baal-Moloch, virgines puerisque devorator, a plurimis robustis Numidis tractus, totus aereus, bracchiis protentis et magno spatio in medio pectoris.

— Ad mortem Romanam! — turba circumstantes monstruosa simulacra clamabat. — Ad mortem cum nostris liberis!

Acies mercennariorum Rei Publicae Carthaginensis, furiose cum hastis suarum lancearum, populi turmas percutiebant, ut locum facerent sacerdotibus, baldachinis, deis, elephantis, camelis; sed videbatur nemo dolorem sub illis ictibus pati.

Illud rugitum tremendum, quod velut a mari tempestate nocturna emisum videbatur, semper aequale, ferox, terribile repetebatur:

— Ad mortem Romanam! Ad mortem cum nostris liberis!

— Vivat res publica!

— Victoria nobis adhuc, Baal-Moloch! Devora nostros filios, sed patriam serva!

— Meminisse Reguli!

— Salva nos, Moloch! Salva nos, deus ignis et fulgurum!

Immensa processio, inter horrendum strepitum clamorum, ingentium tympanorum, cymbalorum sonitu et instrumentorum arcuatum, sub livida, cadaverica luce omnium illarum hastarum ferrearum globos resinae spalmatos gestantium; inter formidabiles barritus elephantorum, stridulas camelorum voces, asinorum hinnitus, semper progrediebatur. Post monstruosum deum aeneum quem Herculei Numidae vix trahebant, viginti pueri sequebantur, omnes purpura vestiti cum florarum coronis capite, pallidi, lacrimosi quia iam non ignorabant horribilem sortem cui a parentibus pro salvandae patriae periclitantis et triumphi mercennariorum cohortium qui frustra in Hispania et Sardinia contra potentes incessantesque angustias iam invictae Rei Publicae Romanae pugnabant, destinati erant.

Inter illos eminebat figura venusta puellae, alba cute, longissimis capillis atris crispis, formis opulentis fortium feminarum Etruriae Italicae et oculis nigerrimis velutinis.

Vestem simplicem gestabat, similem camisiae valde aperta ad collum ut humeros ostenderet, et unico ornamento armillam aeneam, spirali forma, similem parvo serpenti, quae sinistram manum ornat.

Erat pallidissima et vehemens tremor totam concutiebat, tamen progrediebatur sine ullo impulsu vel sustentaculo, oculis in vacuum defixis, terrore intenso et angustia ineffabili dilatatis. Processio, postquam tandem ad ingentem aream, circumdatam aedibus solidis quadratae formae cum vastis plateis quae turbae completis erant, pervenit, substitit. Mercennarii, populum ad aedes compellendo, viros feminasque indistincte crudeliter percutiebant et, spatio satis vasto facto, monstruosum deum Molochum promoverunt.

Statim viginti servi aderant, circiter quadraginta fasciculos ligni lauri, cedri et aloes circa idolum proicientes, ut primum immanem massam aeneam incandescentem redderent, nam igni perire oportebat, intra illam horrendam aperturam quae in speciem fornacis crematoriae mutabatur, Romanam iuvenem et Carthaginiensium puerulos ex clarissimis civitatis familiis electos, quo monstruosus deus atrocem sacrificium melius gradiretur.

Non erat mirandum si Carthaginienses, qui Phoenicium ferociam ut superstitiones illius gentis haereditatem acceperant, in tempore quo patria in periculo erat, suos filios timendo deo ignis sacrificabant. Bracchia Baal-Moloch, igne ardentia, totum annum patebant ad accipiendas humanas praedas quae offerebantur et quae plerumque pulchri pueri erant quos ipsi parentes sine ulla paenitentia, sine ullo horrore tremore offerebant. Maxime nautarum uxores plures victimas idolo monstruoso praebebant, quod sperabant per hos humanos sacrificios implacabilem maris aviditatem devitare et ita vitas maritorum suorum errantium in longinquas regiones, super inclementes septentrionis maria, audacter inter glacialem nebulasque navigantium, ad stagnum necessarium suis aenis conquirendum, quod in suis terris non inveniebant, conservare.

Tyro, opulenta colonia Phoenicia in Asia Minore, sicut et Carthago, vota et promissa Molochi faciebat, vota et promissa tenerorum carnium, infantilium membrorum et iuvenilium capillaturarum: votis promissisque matres curiose etiam post maritorum reditum, salvos e tempestatibus Mediterranei et mysteriosi Atlantici reversos, adhaerebant, quia infesta maris minacia semper in alto pendebat et poena serius deorsum cadere poterat... In ingenti area silentium factum est. Videbatur quod subitus pavor illam multitudinem quae paulo ante tam immitis contra illam filiam fortis Romae videbatur, invasisset.

Summus sacerdos Molochi, vir senex staturae imponentis, qui in capite galeam Assyriam auream gestabat, et super pectus, supra longam vestem violaceam, magnam laminam auream, rectangularis formae, pretiosis gemmis, rubinis atque smaragdis, opertam, ad deum accessit, sequente servo qui praeclarum vas aeneum super caput ferebat, in cuius summo incensum ardebat.

Idolum paulisper contemplatus, amplios gestus efficiens et verba arcana pronuntians; deinde in aperturam quae inter duas bracchia extensa quasi ad praedas corripiendas praebebatur, modicum farinae et duas placentas iecisset, moxque facem ex flamma quae ab incenso emanabat accendit et fasciculos aloes, cedri laurique succendebat.

Facto hoc, cum flammae celeriter se expandebant, Baal-Moloch velut velum igneum inclusum, eum a conspectu mutae turbae occultantes, bracchia ad caelum levavit, voce stentorea clamans:

— O ignis, dominus supremus, qui in nostra terra exsurges.

— Heroe, Oceani filius, qui super fluctus exsurges.

— O ignis, qui flamma tua vivida in domibus tenebris lucem praebes et fatum omni nomini imponis.

— Tu es qui aes cum stanno coniungis, ut nobis arma praebeas.

— Tu es qui aurum argentumque purificas.

— Tu es qui noctu pectus malorum formidine perturbas.

— Homo, Tanitae filio, in operibus amoris patriae clarescat, et ut caelum resplendeat.

— Sit purus ut terra.

— Scintillet ut caeli pars sub lumine Baal-Molochi.

Post insolitam illam invocationem, summus sacerdos dei aenei signum servis dedit, qui cum longis hastis aeneis fasces remiscebant. Statim stipes removerunt, nubem scintillarum excitantes, quam aura marina veniens ad prodigiosas altitudines sustulit; et deus totus candens, pectoris ingentis apertura fumante, apparuit. Clamor terroris inter turbam exortus est, deinde statim siluit. Sacerdos diu elephantos, qui ex utraque parte idoli collocati erant et signa inquietudinis praebebant, territi ab omnibus torreis ardenti solo fumantibus et sibilantibus, spectavit; diu etiam turbam, vix a paucis mercennariis Numidis retentam, contemplabatur, tum ad pueros qui in alterum alteri adhaerebant accessit, miserabiles querelas emittentes, quae cor commovere poterant, et cincinnum ab unoquoque eorum rapuit, quod inter bracchia Baal-Moloch ardentia iecit. Clamor immensus in foro ortus est:

— Romana prima!

...................