Step into the turbulent era of the Migration Period, where the fate of empires hangs in the balance and the clash of cultures reshapes the course of history. Gelimer by Felix Dahn recounts the gripping rise and fall of the Vandals in North Africa through the eyes of one of their most enigmatic leaders.

Set in AD 534, this epic tale transports readers to a time when the Vandals, led by their fierce king Gelimer, fought fierce battles against the Byzantine Empire and the indigenous Berber tribes. Witness the grandeur of Carthage, a city of both splendour and decay, where Gelimer must navigate treacherous political intrigue, internal discord, and the constant threat of invasion.

In Gelimer, Dahn crafts a narrative of heroism and tragedy, capturing the complexities of a king torn between his duty and personal torment. As Gelimer confronts the might of the Byzantine general Belisarius and the cunning of the imperial court, he must also wrestle with his own conscience and the heavy burden of his ancestral legacy.

This historical novel is rich in vivid descriptions, from the opulent palaces and bustling markets of Carthage to the desolate deserts of Africa. Dahn’s portrayal of the Vandals—warriors, conquerors, and rulers—offers a fresh perspective on a people often overlooked in the pages of history.

For readers who seek historically accurate storytelling infused with dramatic intensity, Gelimer offers a compelling exploration of loyalty, power, and the human spirit in a time of upheaval. Discover a world where legends are born and destinies are shaped in the crucible of war and ambition.

Gelimer

Fabula de Migratione Gentium

( 534 p. Chr. n.)

Felix Dahn

Liber Primus

Ante Bellum

Caput I

Ad Cornelium Cethegum Caesarium, amicum suum:

Tibi potius quam ceteris omnibus hominibus has litteras mitto. Cur? Primum, quia nescio ubi sis, itaque verisimile est has litteras perire. Et id quidem optimum foret, praesertim illi, cui parcetur has paginas legere! Sed etiam mihi bene erit si hae lineae alibi iaceant – vel alibi pereant – quam hic. Nam hic, Constantinopoli, si in manus quaedam delicatas, nitidas, et bene curatas inciderint, fortasse gratias mihi signum dabunt ut caput meum abscidatur; aut aliam partem utilem corporis mei, cui ab ortu adsuevi.

Si autem has veritates ab hoc loco in Occidentem mitto, non tam facile comprehendentur ab illis periculosis digitulis, qui omnia secreta in urbe capiunt, cum serio quaerunt. Utrum tu in domo tua sub Capitolio, an apud regentem Ravennae verseris, ignoro; sed hoc Romam mittam, nam Romam cogitationes meae volant, Cethegum quaerentes.

Deridens quaeris cur scribam quod tam periculosum est? Quia necesse est! Labris coactus metu laudo tot homines et res, quas corde reprehendo, ut saltem veritatem scripto et tacite confiteri debeam. Bene, possim iram meam scribere, legere, iterum irasci et deinde paginas in mare iacere, dicis. Sed vide – et hic est alius huius epistulae causa – vanus quoque sum.

Vir callidissimus quem novi, legere, laudare quod scribo, scire debet me non tam stultum fuisse ut omnia laudabilia quae laudo putarem. Postea autem fortasse his notationibus uti possim – si non perierint – cum aliquando veram historiam rerum mirabilium, quas expertus sum et mox experiar, scribere incipiam.

Itaque has paginas custodi, si ad te pervenerint: non sunt epistulae, est quasi commentarii quod tibi mitto. Responsum a te non expecto. Cethegus nunc me non indiget – nunc: – quomodo Cethegus mihi scribat –: nunc? Forsitan autem tuum iudicium mox ex ore tuo audiam. Miraris?

Equidem nos non vidimus ex quo communibus studiis Athenis interfuerimus. Sed fortasse mox te in tua Italia quaeram. Nam mihi videtur: bellum hodie contra Vandalos indictum est tantum praeludium ad pugnam cum vestris dominis, Ostrogothis.

Nunc hoc fatale verbum, hoc magnum secretum, quod pauci adhuc sciunt, scripsi. Mirabile est, in nitidis litteris ante se videre fatum terribile, sanguine et lacrimis plenum, quod nemo alius suspicatur: tunc rerum publicarum administrator se deo vicino sentit, qui fulmen parat, quod mox felices homines feriet.

Miserabilis, infirmus, mortalis deus! Icturus es? Nonne fulmen resiliet et in te recidet? Semideus Iustinianus et dea Theodora hoc fulmen paraverunt: aquila Belisarius illud feret: in Africam proficiscimur: bellum cum Vandalis gerere!

Nunc multum scis, o Cethege. Sed tamen non omnia scis, saltem non omnia de Vandalis. Disce igitur a me. Ego scio. Nam his proximis mensibus de his flavocrinitis stultis deorum duobus – et aquilae – orationes habere coactus sum. Cui vero caelum orationes imponit, ei quoque intellectum ad easdem faciendas tribuit. Aspice professores Athenis: postquam Iustinianus eis auditoria clausit, quis eos adhuc sapientes putat?

Ergo audi: Vandali sunt cognati dominorum vestrorum, Ostrogothorum. Ante centum annos fere – viri, mulieres, liberi, circiter quinquaginta milia capita – ex Hispania in Africam venerunt. Rex eorum terribilis erat: Geisericus nomine (vulgo Gensericus appellatus); dignus socius Attilae, Hunnorum regis. Romanos in gravibus proeliis vicit, Carthaginem cepit, Romam diripuit. Numquam victus est. Corona pervenit ad heredes eius, Asdingos, qui ex deis paganorum Germanorum orti esse dicuntur: semper senior totius gentis masculae thronum ascendit.

Sed Geiserici posteri solum sceptrum eius hereditate acceperunt, non maiestatem eius. Catholicos in regno suo – Vandali haeretici sunt, Ariani – crudelissime persecuti sunt, quod magis stultum erat quam iniustum. Non adeo iniustum erat: iisdem legibus contra Catholicos, Romanos, in suo regno usi sunt, quibus Imperatores in Romano Imperio antea contra Arianos decreverant. Sed stultum valde erat. Quid pauci Ariani in Romano Imperio nocere possunt? Sed multi Catholici in regno Vandalorum illud evertere possent, si rebellarent. Sane: ipsi non voluntarie insurgent. Sed nos venimus, ut eos ad rebellandum incitemus.

Vincentes erimus? Multa pro hoc dicunt. Rex Hildericus diu Constantinopoli vixit et dicitur fidem catholicam clam amplexus esse: amicus Iustini est: hic pronepos Geiserici bellum exsecratur. Contra regnum suum gravissimum ictum intulit, dum amicitiam cum Ostrogothis in Italia in odium mortale convertit. Rex prudens Theodericus Ravennae amicitiam et affinitatem cum Thrasamundo, praedecessore Hilderici, iniit, sororem suam pulcherrimam ac ingeniosissimam, Amalafridam, ei in matrimonium dedit, ac praeter multos thesauros promontorium Lilybaeum in Sicilia, Carthagini valde importante, dotem addidit: etiam millia electorum militum Gothicorum, quorum singuli quinque viros fortes secum habebant, ad defensionem contra Mauros – et forsitan etiam contra nos – misit. Vix Hildericus rex factus est, cum vidua Amalafrida proditionis in eum accusata morte damnata est.

Si Iustinianus et Theodora hanc proditionem non excogitaverunt, male novi dominos meos adoratos: vidi risum, quo nuntium ex Carthagine acceperunt: fuit triumphus aucupis, qui laqueum super captum passerem stringit.

Successit Gothis Amalafridae, ut eam ex carcere liberarent et in fuga comitarentur: voluit apud Mauros amicos refugium quaerere: sed in fuga a duobus nepotibus regis superati et oppugnati sunt: fideles Gothi pugnaverunt et ceciderunt, fere omnes sex milia, vir post virum, princeps capta et in carcere interfecta est. Ex eo tempore grave odium inter gentes ortum est: Gothi Lilybaeum receperunt et inde oculos ultionis in Carthaginem iecerunt. Haec sola actio regiminis Hilderici est! – Ex eo tempore plane intellexit optimum esse populo suo se nobis subicere. Sed paene senex est et consobrinus eius – infeliciter legitimus heres regni – hostis noster acerrimus est.

Nomen eius Gelimer est.

Numquam Carthagine regnare permittatur! Nam arx et heros, immo anima potentiae Vandalicae habetur. Is primus indigenas, Mauros, illos filios deserti, qui semper imbecillibus Geiserici posteris superiores extiterant, vicit!

Sed hic Gelimer... mihi non est possibile ex variis contrariis rumoribus de eo satis claram imaginem percipere. An vero potest Germani talia animi ingenii corporisque contraria habere? Omnes enim pueri sunt, etsi sex et semis pedes alti; gigantes quidem puerilibus animis. Plerique unum tantum habent – prope omnes – sine ullo dissidio vel oppositione: rixari et bibere. Hic Gelimer autem – videbimus.

Etiam de toto Vandalorum populo hic valde diversae opiniones circumferuntur. Alii eos in proelio terribiles hostes esse dicunt – ut omnes Germani – et ut Geiserici Vandali sine dubio fuerunt. Alii vero tradunt eos per tria hominum saecula sub ardenti sole Africae atque in consortio nostrorum provincialium ibi – ut scis, hominum nequissimorum et omnino corruptissimorum, qui umquam Romanum nomen infamaverunt – enervatos, ipsos corruptos et degeneratos esse. Belisarius heros utique hunc hostem contemnit, ut omnes quos novit et non novit.

Diis mihi traditum est secretum commercium, quod felicitatem parare debet. Nunc exspecto magnas nuntias: a multis ducibus Maurorum – a praefecto Vandalico Sardiniae – a comitibus vestris Ostrogothicis in Sicilia – a divitissimo et potentissimo senatore Tripolitano: immo etiam ab uno summo ecclesiastico – incredibile dictu! – ipsius haereticae ecclesiae. Id ultimum erat magnum opus. Certe non est Vandalus, sed Romanus! Nihilominus! Arianus sacerdos nobiscum coniunctus! Fere credere mihi licet imperatoribus nostris hoc tribuere! Scis quam vehementer reprehendam eorum regnum intra nostrum imperium – sed ubi summae "artis reipublicae" interest, id est, ut proditores allicitantur in consiliis intimis aliorum regum et sic callidissimos superare – ibi genua mea admirans flecto his deorum insidiarum. Si modo – –

Litterae Belisarii me in domum auream vocant: "Nuntii mali ex Africa! Bellum iterum maxime dubium. Apparentes proditores illic Iustinianum, non Vandalos prodiderunt. Hoc ex talibus falsis artibus accidit. Opem fer, consule! Belisarius."

Quid? Credidi enim secretas litteras ex Carthagine per simulatos nuntios tantum ad me venturas esse? Et per me ad Imperatorem? Sic ipse iussit; ipse legi. Et tamen adhuc secretiores sunt – de quibus casu tantum postea cognosco? Hoc opus tuum est, o Demonodora!

.........