Historia Iulii

Fullonis Romae

Brian Smith

Casus Infelix

In illa die torrida, sub caelo ardenti, Iulius, iuvenis viribus plenus sed mente simplex, sudore abundans, in fullonica laborabat. Vestimenta sordida et maculata aqua purgabat, mens eius taedio quotidianae vitae errans. "O quam mundus monotonus est!" secum desiderans exclamavit. "Ubi sunt illae mirae res quae animam excitant?"

Subito, tumultus magnus e tranquillitate viae erupit. Iulius, motus curiositate, ad fenestram celeri passu se contulit, spectaculum insolitum investigaturus. Currus senatorius, magnis equis tractus, praeter expectationem in vicum se praecipitavit. Iulius, oculis magnis et ore aperto, retrocessit, sed casu calamitoso, amphoram urinae involuntarie super se effudit.

"Vae misero mihi!" lugubriter vociferatus est, corpore madido et animo fracto, et olens.

Illo momento, currus magnus stetit et ex eo senator, personae dignitate conspicuus sed vultu minaci, descendit. "Quis audet meam quietem perturbare? Quid olet?" exclamavit, ira commotus, circum spectans.

Iulius, adhuc umidus et mente perturbatus, ad senatorem accessit, humilitate motus: "Ignosce, Domine, culpa mea nulli est..."

"Tace!" senator iratus interrupit. "O servi nequitiae, poenas pendere oportet!"

Circumstantes Iulii amici, vix risum continentes, testes huius scaenae erant, sed Iulius magnitudinem periculi sensit. "Non servus, sed homo liber sum," reponit Iulius, quamquam voce tremula.

Senator, ira paululum deminuta, eum intentius inspectavit. "Liber, dicis? Fortasse, igitur, poena levior tibi destinatur."

Post haec verba, senator celeriter discessit, Iulium relictum in statu confusionis et anxietatis, malo odore fugiens. Amici, risu soluti, ad eum convolaverunt.

"O Iulie, semper rerum novarum cupidus!" Marcus, eius fidelis amicus, inter cachinnos dixit. "Satis est," Iulius maerens respondit. "Nullus dies peior vitae meae huius fuit."

Nocte illa, Iulius in lecto suo iacebat, oculis clausis, spiritum profundum trahens. Mens eius, soluta a vinculis cotidianis, in somnium profundum demersa est. Vidit se in navis prora stantem, undas magnas et spumantes circumvehentem. Caelum nigrum erat, fulgura corusca per aetherem discurrebant, et tonitrua in auribus eius resonabant. Timor eius cor tetigit, sed etiam sensus incredibilis libertatis.

Trans mare, in desertum vastum et aridum pervenit. Arena calida sub pedibus eius fluctuabat, sol caelestis in capite eius ardebat. Nulla aqua, nulla vita, sed in immensitate solitudinis, seipsum invenit. Et in hoc loco vasto, imaginem feminam feram et liberam vidit, quae in arenis saltabat, cum ventis loquebatur. Iulius, captus eius spiritu libero, ad eam accessit, et, licet verba communia deficerent, oculis et gestibus cum ea communicavit.

Post desertum, in terram frondosam et uberrimam venit. Hic, in silvis densis et viridibus, amoris dulcedinem expertus est. Puella pulchra, cuius oculi sicut stellae nocturnae lucebant, eum ad secretum locum duxit. Inter flores et susurros fontium, dulces amplexus et oscula mutaverunt. Amor, qui sine verbo crescit, eorum corda implevit.

Subito, somnium mutavit et Iulius se in medio proelii invenit. Cum gladio in manu, contra hostes incognitos pugnabat. Hic non solum de vi et audacia, sed etiam de fide et amicitia didicit. Latus ad latus cum sociis suis stetit, et, etsi pugna gravis fuit, vinculum inter eos firmatum est.

Denique, somnium ad finem venit, et Iulius, ex his visionibus vigilans, sensum novum vitae potentiae in corde suo ferebat. Etiam si haec omnia somnia erant, spiritum eius ad nova facta et audaciam inspiraverunt. Sentiebat se paratum ad omnia quae futura erant, etiam si, sicut in somniis suis, vias incertas et pericula magnas subire deberet.

Formularbeginn

Formularbeginn

Ubi aurora nova diem attulit, Iulius, renovato animo, surrexit. Solem novum et caelum serenum per fenestram suam vidit et, quasi omen bonum, hoc acceptavit. Vestimenta induit et domo egressus, ad forum ubi amici iam congregabantur, festinavit.

Cum ad forum pervenisset, amicos suos vidit et, corde pleno audaciae, exclamavit: "Audite, o sodales! Consilium magnum pectore gero, longum iter facere volo."

Eius amici, primo perculsi, mox in risum eruperunt. Publius, alter ex comitibus, subridens inquit: "Tu, longum iter? Vix angulos urbis huius nosti!"

Sed Iulius, non turbatus, manum sustulit et silere eos iussit. "Nocte praeterita," inquit, "somnium habui, non qualecumque, sed signum, ut credo, a diis missum. Per vastas terras iter feci, per tempestates in mari, per desertas arenas, per silvas obscuras. Vidi res quas numquam antea imaginatus sum, cum gentibus incognitis commercium habens. Sensi timores, gaudia, amoris dulcedinem, et proelii acerbitatem. Haec omnia, credo, non sine causa mihi ostensa sunt."

Amici eius, sermone capti, tacuerunt et eum attentius audire coeperunt. "Haec somnia," Iulius perrexit, "non tantum nocturnas phantasias arbitror, sed vocationem, munus a superis datum. Sentio me destinatum ad magnum iter, ad explorandas terras ignotas, ad discendum de mundi mirabilibus. Et fortasse, per haec itinera, non solum de mundo, sed etiam de meipso plurimum discere potero."

Amici eius, iam non risum, sed stuporem et admirationem in vultibus gerebant. Iulius, animo confirmato ab eorum silentio, adiecit: "Scio iter arduum et periculosum esse, sed haec est via mea, fata mea. Diis auxiliantibus, pericula superabo et ad finem perveniam. Non peto vos me sequi, sed benedictionem vestram et amicitiam spero retinere."

Formularbeginn

Silentium aliquamdiu mansit, amici eius verba ponderantes. Tandem Marcus, fidelis amicus, ad eum accessit et manum eius prehendit. "Iulie," dixit, "si haec est via tua, nos te non retardabimus. Sed memineris semper, quoquo iter te ducat, amicos hic habere qui de te curabunt et reditum tuum exspectabunt."

Ceteri amici, animis moti, consensum dederunt. Iulius, oculis humectis, eos complexus est. "Gratias vobis ago," inquit. "Quocumque ibo, partem vos mecum feram et semper in corde meo servabo."

Amici, eius seriem animadvertentes, silentium servaverunt. "Iulie, si id vere cupis," Marcus serio dixit, "nos te non retardabimus. Verum cave; iter arduum et plenum periculis est."

Iulius, cum gratitudine, firmo animo respondit: "Paratus sum, ad quaecumque me fata vocant. Paratus sum."

Et sic, Iulius, qui olim tantum in officina fullonis laboraverat, novam vitam et fortunas inauditas quaerere decrevit. Futurum incertum erat, sed cor eius spe et fortitudine plenum erat. Novus dies, nova fata, novae res in magno mundi theatro eum exspectabant. Incertus quidem, sed plenus spei, primum gradum fecit in viam, quae non solum vitam eius, sed etiam animam in aeternum mutaret.

............