Arthur Conan Doyle, the renowned British author, transports his readers to the world of ancient history. The Last Legion and Other Ancient Tales is a collection of captivating stories that brings the glory of the Roman Empire vividly to life. In these tales, the author portrays the lives of soldiers, their dangers, and the moments of both defeat and victory with striking clarity.

The first story, The Last Legion, takes us into the court of Pontius, a Roman governor, who receives a grave command from the Emperor himself: Britain is to be abandoned, and the legions must return to Italy. Pontius, torn by inner turmoil, reflects on the fate of his province and its people.

The Last Ship recounts the perilous final voyage of a Roman vessel, battling the treacherous seas and storms in a desperate quest for refuge. Through the Veil reveals the mysteries and secrets of ancient priests, while The Coming of the Huns portrays the savage barbarians at the gates of the Empire. In The Struggle, military leaders and heroic figures clash on the battlefield, displaying the courage and strength that once made the Romans invincible. The First Burden and The Iconoclast delve into the rebuilding of spirit and resilience after devastating losses.

Maximinus the Giant, a three-part story, tells the remarkable tale of a gigantic man whose immense size and strength leave those in Thrace astounded. His rise and fall serve as a powerful reminder of both the might and fragility of human power. The Red Star and The Silver Mirror blend myth and history, highlighting the Roman fascination with the heavens, superstition, and science. Homeward Bound follows soldiers and civilians returning from war, bearing not just physical wounds but deep emotional scars. The Link and The Centurion once again celebrate Roman virtues and deep patriotism, offering insights into the longevity of the Roman Empire.

Through his masterful prose and nuanced storytelling, Conan Doyle brings ancient Roman life to the page, transporting readers back to a time of glory and intrigue. This collection, written in Latin, not only entertains but also fosters an interest in Roman history and culture. Anyone with a passion for antiquity, mystery, or drama will eagerly devour these stories. The Last Legion and Other Ancient Tales is a testament to Rome's enduring greatness—a collection that will remain in readers’ hearts and minds for years to come.

Legio Ultima

et

Aliae Fabulae Antiquae

Arthur Conan Doyle

LEGIO ULTIMA

Pontius, praefectus Romanus, in atrio villae suae prope Tamesim sedebat et perplexus chartam papyri quam modo explicaverat inspiciebat. Ante eum stabat nuntius qui eam attulerat, parvus Italus fusci coloris, cuius oculi somno carentes nigris lucubrationibus splendebant, et cuius facies sudore et pulvere adhuc obscuriores tenebantur. Pontius in eum intente spectabat, sed eum non videbat, adeo mens eius huius subito et inopinato mandato oppressa erat. Vix sibi persuadebat quod terra firma sub pedibus eius collapsa esset. Vita sua ac opus eius in irremediabilem ruinam redacta erant.

"Tibi bene sit," tandem arida voce dura dixit, "abi."

Homo salutavit et e atrio vacillans exiit. Vilicus flavicomus Britannus ad praecepta accipienda processit.

"Estne dux praesens?"

"Ille exspectat, excellentissime."

"Introduc eum, et nos solos relinque."

Paucis momentis post Licinius Crassus, princeps exercitus Britannici, ad praefectum suum accessit. Vir erat magnus, barbatus, togatus, cum purpura patricia. Eius facies rudes et audaces, Africanis bellis diu exustae et rugosae, sollicitudinem prae se ferebant dum ad vultum contractum et confectum praefecti spectabat.

"Timeo, excellentissime, malas nuntias ex Roma te accepisse."

"Pessimas, Crasse. Britanniae finis est. Quaestio est num etiam Galliam retineri possit."

"Sancte Albe, protege nos! Suntne mandata certa?"

"Ecce sunt, cum sigillo imperatoris ipsius."

"Cur autem? Rumorem audiveram, sed incredibilis videbatur."

"Sic et ego, ante hebdomadam tantum, eumque verberari iussi quod eum disseminavit. Sed hic est tam clarus quam verba facere possunt: 'Omnes legiones celeriter ad imperium defendendum traducite. Ne cohortem quidem in Britannia relinquatis.' Haec sunt mea mandata."

"Quae causa est?"

"Membrorum debilitatis ut cor fortius sit. Vetus Germanorum alvearium iterum examinat. Novae turbae Barbarorum e Dacia et Scythia veniunt. Omnis gladius necessarius est ad Alpes defendendas. Tres legiones otiosas in Britannia manere non possunt."

Miles umeros contraxit.

"Cum legiones abierint, nemo Romanus vitam suam tutam esse putabit. Quidquid fecimus, nihilominus verum est quod haec terra nostra non est, eamque gladio tenuimus."

"Ita, omnes viri, feminae, et pueri Latini sanguinis nobiscum in Galliam venient. Triremes iam Portus Dubris exspectant. Edicito, Crasse, statim. Cum legio Valeriana ex muro Hadriani se recipiet, colonos septentrionales secum ferat. Ioviani homines ex occidente deducant, et Batavi orientales comitentur, si Camboricum conveniant. Curabis."

Paulo post vultum in manibus abscondit.

"Tremendum est," inquit, "tam bonam arborem radicitus evellere."

"Ut locum vastae segeti praebeamus," miles amarus dixit. "Deus meus, quid fiet his miseris Britannis! Ab oceano ad oceanum nulla gens est quae non in fauces vicini sui ruet postquam ultimus lictor Romanus terga verterit. Cum his Siluris fervidis iam satis difficile est gladios in vaginis continere."

"Canis caveam ut sibi ipsi luctetur donec optimus vincat," praefectus Romanus respondit. "At saltem victor artes ac religionem quas eis attulimus retinebit, et Britannia una terra erit. Non, ursos septentrionales et lupos transmarinos, barbaros pictos ultra muros et piratas Saxones ex transmarinis regionibus, nostram dominationem successuros esse. Ubi nos servavimus, illi necabunt; ubi nos aedificavimus, illi incendent; ubi nos plantavimus, illi vastabunt. Sed alea iacta est, Crasse. Mandata exsequeris."

"Nuntios intra horam mittam. Hoc ipso mane nuntii venerunt barbaros per veterem murum irrupisse, eorumque exploratores usque ad Vinoviam pervenisse."

Praefectus umeros contraxit.

"Haec iam non ad nos pertinent," inquit. Tum amara subridet vultus aquilini ac glabri. "Quem, putes, hodie mane audientiam accipiam?"

"Immo, nescio."

"Caradoc et Regnum, et Celticum Icenium, qui, sicut multi Britannorum divitiores, Romae educati sunt, qui suas consilia de gubernanda hac provincia mihi proponere volunt."

"Quid consilii habent?"

"Ipsi rem administrare volunt."

Miles Romanus risit. "Bene, voluntatem suam habebunt," inquit, salutavit et conversus abiit. "Vale, excellentissime. Dura tempora ventura sunt tibi et mihi."

Hora post, legatio Britannica coram praefecto introducitur. Erant viri boni et constantes, qui pro patria sua, quantum possent, animo integro, et cum aliquo periculo suo, causam susceperant. Simul tamen bene sciebant sub mitissima et benefica Romae regimine, se tantum in periculo versari cum a verbis ad facta transirent. Nunc stabant, seri et paulum trepidi, ante praefecti thronum. Celticus erat parvus et fusci coloris Iberus, barba nigra. Caradoc et Regnus erant homines proceri et mediae aetatis, flavicomati Britannici generis. Omnes tres toga flava, more Romano drapta, induti erant, non bracis et tunica, quibus insulares suos distinguebantur.

"Quid?" rogavit praefectus.

"Adsumus," audacter inquit Celticus, "pro locutoribus multorum popularium nostrorum, ut petitionem nostram per te ad imperatorem et ad senatum Romanum mittamus, ut eis suadeamus ut nobis liceat hanc terram secundum morem nostrum antiquum regere."

Pausavit, quasi exspectans aliquem tumultum ob suam audaciam; sed praefectus caput tantum nutavit ut signum daret ut pergeret.

.........