The Daughters of the Pharaohs is a captivating tale by Emilio Salgari, transporting readers to the ancient kingdom of Egypt. In this story, young Egyptian prince Mirinri, son of King Teti, finds himself in grave danger as he attempts to reclaim his throne from his treacherous uncle, Pepi Mirinri, a ruthless usurper. Following the Nile’s banks, Mirinri encounters countless schemes and perils, with love and hatred colliding at every turn. With the help of loyal priests and devoted friends, the heroic prince faces divine trials, including the search for the sacred flower of Osiris and the resonating stone of Memnon.

In this epic narrative, the wonders and rituals of ancient Egypt come to life. Readers are taken through the sandy deserts, the opulent palaces of Memphis, and the underground tombs of ancient kings. Salgari’s masterful storytelling vividly portrays the splendour and grandeur of the Pharaohs' civilisation, revealing the mysteries and intrigues of the royal court. Enhanced by immersive illustrations, readers will feel as though they are standing in the heart of the Pharaohs' kingdom, where life and death, power and downfall, friendship and betrayal are in constant conflict.

The Daughters of the Pharaohs is not just a story of revenge and the reclamation of a throne, but also of a young king’s unyielding love for a royal maiden. As you read, a sense of excitement and wonder will grip you, as Mirinri uncovers the ultimate truths of his lineage and destiny. This magnificent tale is a must-read for anyone who loves history, mystery, and drama.

Filiae Pharaonum

Emilio Salgari

Ad Ripas Nili

Omnia tranquilla erant ad ripas magni Nili.

Sol paene delituerat post altissimas cacumina ingentium palmarum pennatarum, inter mare ignis quod rubefaciebat aquas fluminis, faciens eas instar aeris recens liquati, dum ad orientem vapor violaceus, qui in momentis obscurior fiebat, prima tenebrarum nuntia erat.

Vir stabat in ripa, innixus trunco palmae iuvenis, in quodam molli languore quasi immersus in altis cogitationibus. Vagus eius obtutus errabat super aquas quae leni murmure inter radices papyrorum in limo affixas frangebantur.

Pulcher iuvenis Aegyptius erat, fortasse vix octodecim annorum, umeris latioribus et plenis, nervosis brachiis, manibus longis et tenuibus, lineamentis pulcherrimis et regularibus, capillis oculisque nigerrimis.

Simplicem tunicam gerebat, quae in amplis plicis ad pedes descendebat, lumbis cinctam fasciola lini alba et caerulea striata.

In capite, ad tuendos se ab ardentibus radiis solis, gerebat pileum Aegyptium ex linteo triangulari coloribus distinctum, fronte cinctum tenui segmento pellis, cuius extremitates post scapulas cadebant.

Iuvenis ille immotus stabat, nec videbatur animadvertere primam noctis umbram palmas et flumen involventem, nec cogitare periculum manendi diutius in ripis post occasum solis.

Nigerrimus obtutus, luce obscura, semper in vacuum figebatur, quasi aliquid fugientem sequeretur quod inter umbras noctis evanescebat.

Subito longum suspirium ab ore ei effugit, tum se movit manibus gestu desperationis faciens.

“Nilus mihi eam fortasse numquam reddet,” murmuravit, “dii non nisi Pharaones protegunt.”

Oculos levavit. Stellae coeperant in caelo fulgere et purpureus rubor vix perceptibilis ad occasum, ubi sol discesserat, mirabili celeritate evanescebat.

“Redeamus,” murmurat iuvenis. “Ounis valde sollicitus erit et fortasse me in silva quaerit.”

Paucos gradus fecit, cum se sistit, obtutus in sicca herba sub palmis figens. Aliquid inter folia arborum cecidisse micabat. Celeriter se inclinavit et id collegit, simul vix compressum clamorem emittens.

Erat ornamentum in forma viperae complicatae, cum capite accipitris, totum ex auro, cum enamel polychromo lateribus.

“Symbolum iuris vitae necisque!” exclamavit.

Paucis momentis quasi dubius stetit, semper oculos in illum mirabilem ornamentum fixos tenens, dum cutis eius, quae paulum tantum fusca erat nec obscura ut modernorum fellahorum, seu agrorum operariorum, et Beduinorum deserti, paulatim decolorabatur.

“Ita,” repetit, cum sono qui profundam anxietatem proderet, “hoc est symbolum iuris vitae necisque, quod soli Pharaones gerere possunt. Ounis mihi id saepe ostendit, sculptum in statuis pyramidum et in fronte Khafri Magni Osiridis! Quae puella esse potest quam ex faucibus crocodili eripui?”

Manum saepe per frontem, sudore madentem, duxit, deinde continuavit:

“Memini, hoc ornamentum in capillis eius fulgebat, cum eam ex aqua traxi.”

Ineffabilis anxietas in pulchro iuvenis vultu apparuit.

“Insanus sum,” inquit. “Humilis homo ut ego sum, oculos ad illam puellam tollere, quae mihi ut dea Nili apparuit! Quid sum ut tantum audeam et talem spem in corde tenere? Miser sum, qui per ripas Nili cum paupere sacerdote errat. Stulte! Attamen illi oculi me tranquillitate semper privaverunt et vitam mihi fregerunt. Non sum iam ille iuvenis securae mentis, qui heri fui. Vita mea finita est et Nilus ante me stat, paratus ut corpus meum ad remotum mare trahat.”

Iterum incepit iter, capite demisso, brachiis pendulis. Tenebrae omnia obtexerant et obscuritas sub ingentibus foliis palmarum profunda erat.

Canebant grylli, frondes leniter susurrabant vento levi agitatae, et aquae magni Nili inter folia loti et radices papyrorum leniter gurgulabant, sed iuvenis nihil audire videbatur. Tamquam somnambulus ambulabat, quasi somniaret, sine verbis.

Iam ad marginem silvae pervenerat, quae utrimque extensa erat, lata zona secus ripas fluminis, cum vox subito eum ex cogitationibus suis avulsit.

“Mirinri!”

Iuvenis constitit et oculos, qui paulum clausi erant, aperuit et gestum vagum fecit. Videbatur eo momento ex longo somnio excitari.

“Non vides solem iam occidisse et risas derisorias hyenarum non audis? Oblitus es forsitan nos quasi in medio deserto esse?”

“Recte dicis, Ounis,” respondit iuvenis. “Crocodilos vidi in flumine ludentes et paululum diutius eos spectavi.”

“Imprudentiae sunt quae saepe vitam perdere possunt.”

Vir e densitate suffarah (acaciae fistulosae) processit, ad iuvenem se conferens, qui adhuc stabat. Pulcherrimus erat senex, aspectu augusto, barba longa alba quae usque ad medium pectus descendebat, totus in amplo linteo candidissimo amictus, capite linteo striato simile illi quod Mirinri gerebat involuto. Oculi eius nigerrimi erant, lucida valde, et cutis eius paulum fusca, quamquam aetate rugosa.

“Iam horam te quaero, Mirinri,” dixit, “et multas vesperas tarde redis. Cave, fili mi: ripae Nili periculosae sunt. Etiam hac mane vidi crocodilum, qui aquam bibebat, addentem naso taurum, qui stabat dissetans, et eum sub aquas trahere.”

Risus paene contemptibilis in labris iuvenis apparuit.

“Veni, Mirinri, iam multum temporis est et hac nocte diu tecum loqui debeo, quia iam octodecim annos natus es et prophetia impleta est.”

“Quaenam?”

Senex manum ad caelum levavit, deinde dixit:

“Vide: nonne illam fulgentem ad orientem vides? Oculi tui me meliores sunt et eam facilius distinguere potes.”

Iuvenis spectavit in directionem quam senex indicabat et commotus est.

“Stella cum cauda!” exclamavit.

“Haec est quam exspectabam,” respondit senex. “Haec stella est tuo fato coniuncta.”

“Saepe mihi dixisti.”

“Horam revelationum significat.” Celeriter se inclinavit ante iuvenem et oram vestis eius osculatus est.

“Quid facis, Ounis?” miratus Mirinri quaesivit, paulum retrahens.

“Futurum dominum Aegypti saluto,” respondit senex.

Iuvenis mutus stetit, spectans Ounim stupore inenarrabili.

Tantum ardens lumen animabat oculos eius, qui in cometam scintillantem in caelo, inter myriades stellarum, fixi erant.

“Meum fatum!” tandem exclamavit. Tum alius clamor ex labiis eius erupit:

“Mea! Potest esse mea! Symbolum vitae necisque non me iam terret! Sed non, impossibile est, insanis, Ounis; quamvis sacerdos sis, non tibi credo. Corpus meum, a sacro flumine abreptum, ad mare remotum perveniet et ibi submergetur ubi oculi eius me primum fixaverunt et animam meam incenderunt.”

“De quo loqueris, Mirinri?” quaesivit Ounis, attonitus.

“Sinite meum secretum mecum mori,” respondit iuvenis.

Summa anxietas in vultu senis sacerdotis depicta erat.

“Loquere,” dixit tono imperioso. “Veni!”

Manum iuvenis cepit et iterum iter coeperunt, per arenosam terram quaedam rara virgulta et semisiccae palmae interrumpentem.

Neuter loquebatur. Ambo valde sollicitati videbantur et, paene eodem momento, stellam caudatam intuebantur, quae lente in caelo fulgens ascendebat.

Post quartam horam ad radices collis pervenerunt, sine ulla vegetationis vestigia, qui in formam pyramidis surgens, in cuius summitate ingentes statuae in tenebris apparentes videbantur.

“Veni,” repetit senex sacerdos. “Haec est hora.”

...................